Σχολάω από την δουλειά και όπως είμαι κομμάτια από την κούραση πρέπει να πάω τον τετράποδο φίλο μου για την καθημερινή του βόλτα.
Με το που βλέπει το λουράκι του χοροπηδάει σαν παλαβός του το βάζω πέρνω και το σακουλάκι του και βουρ για το πάρκο.Το πόση χαρά κάνει δεν περιγράφεται, τρέχει σαν παλαβός σε όλη την διαδρομή γυρνάει που και που και με κοιτάει και έρχεται προς το μέρος μου γνέφοντας για φιλιά. Τον αγαπώ είναι το παρεάκι μου, είναι το φιλαράκι μου, είναι το μικρό παιδάκι μου. Φτάνωντας στο πάρκο, φορώντας πάντα το λουράκι του, κάνει την βόλτα ανίχνευσης μουσουδιάζει στο γκαζόν μυρίζει τα πάντα μολίς βλέπω να ξεπροβάλει την γλωσσίτσα του , του βάζω φωνή και την μαζεύει, ο άτιμος νομίζει ότι μπορεί να με κοροιδέψει αλλά δεν τα καταφέρνει. Ε κάθομαι λίγο στο παγκάκι κ έχει κάτσει κ εκείνος και κοιτάει τα παιδάκια που παίζουν..Πόσο μου αρέσει να τον κοιτάζω που θέλει απεγνωσμένα να παίξει με παιδάκια είναι τόσο παιχνιδιάρης και αγαπησιάρης...Και κάπου εκεί ξεπροβάλει το παιδάκι που θα μας χαλάσει τη μέρα...Αφού πρώτα τον χαίδεψε, έπαιξε μαζί του, του μίλησε και του έδειξε αγάπη στο τέλος λέει και την θεική ατάκα: να φύγετε από το πάρκο έχει γεμίσει ο κόσμος κοπρόσκυλα!! Υστερα, εγκεφαλικό και στο μυαλό μου έρχονται όλες οι κινήσεις από ταινίες με καράτε..Συγκρατήθηκα, ανασκουμπώθηκα και το έληξα εκεί γιατί ακόμη στο πάρκο θα είμασταν και θα μαλώναμε.
Απορώ σε τί κόσμο ζούμε..αυτό το παιδί το μεγαλώνουν γονείς ....δεν ξέρω..ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε..εγώ πάντως το δικό μου παιδί θα το μεγαλώσω εντελώς διαφορετικά.
Σχόλια