Σελίδες

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Τελικά θαύματα γίνονται




Τελικά τα θαύματα γίνονται!... Πριν πω οτιδήποτε, θα ήθελα να κρατήσω την ανωνυμία μου, διότι ίσως θεωρήσετε χαζά ή ανόητα όλα όσα θα διαβάσετε… Ίσως μου πείτε ότι όλα αυτά που θα σας πω είναι τυχαία, ή έτσι απλά έγιναν χωρίς λόγο.. Εγω ξέρω όμως πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία στη ζωή μας!.… Ξεκινώντας για το ταξίδι της επιστροφής προς την πόλη μου από το χωριό, ο μικρός μου γιος, στα μέσα τις διαδρομής διαμαρτυρήθηκε για ένα έντονο κάψιμο στον πισινό του. Έκανα λοιπόν μια στάση για να δω αν είναι συγκαμένος, αφού πολύ συχνά δεν σκουπίζεται καλά και φαντάστηκα πως αυτό συνέβαινε. Και τότε πάγωσα….. Κατεβάζοντας το παντελόνι του για να ελέγξω την κατάστασή του, ανακάλυψα πως το βρακάκι του ήταν καμένο…  
                                                            Σοκαρίστηκα η μάνα! Δεν ήξερα τι να πω… Και τότε με δάκρυα στα μάτια ο μικρός μου, μου είπε τι ακριβώς είχε συμβεί!... Το περασμένο απόγευμα παίζοντας με ένα ηλεκτρικό αυτοκινητάκι που έχουμε στο χωριό, έπεσε υγρό μπαταρίας στο καθισματάκι και κάθισε πάνω του. Είναι τόσο περίεργος με όλα αυτά, που παίρνει βίδες, κατσαβίδια, πένσες κλπ.. και μαστορεύει. Φτιάχνει το αυτοκίνητό του, το ποδήλατο κλπ. Εγώ όμως δεν ήμουν εκεί!.. (πόσο χάλια αισθάνθηκα γιαυτο!.. Τα έχω μεγαλώσει μόνη μου και δεν σας κρύβω πως ένοιωσα τύψεις που δεν ήμουν μαζί του-άσχετα αν είχα να κάνω κάτι σημαντικό- μάλιστα θύμωσα και με τους γονείς μου που ήταν εκεί και δεν πήραν χαμπάρι για το τι είχε συμβεί!). Χιλιάδες φορές τον έχουμε μαλώσει, αλλά αυτός δεν δίνει να καταλάβει το τι κάνει. Σαν μαμά δεν σας κρύβω όμως πως καμαρώνω γιαυτόν, γιατί αν και μικρός, αν και χαλάει διάφορα, μαθαίνει από τα παιχνίδια του και ανακαλύπτει! Παρατηρώντας το ποπουδάκι του, είδα κατακόκκινο το πισινό του( η μία πλευρά) και μικρά φουσκαλάκια…(Αυτό πρέπει να πονάει πολύ!... σκέφτηκα). Έκλαιγε και μου έλεγε πως δεν πρόκειτε ποτέ ξανά να μου κρύψει κάτι, έκλαιγα και γω…έκλαιγε και η μεγάλη μου κόρη.. Μεγάλη συγκίνηση… Προσπαθώντας να γυρίσω την μνήμη του μικρού μου, έλαβα πληροφορίες για το πώς έγινε…. Έτσι λοιπόν, ο μικρός το είχε κρύψει, γιατί φοβόταν ότι θα τον μαλώσει κάποιος. Εγώ έλειπα την ώρα που έγινε.. Ήταν με τον παππού και τη γιαγιά. Όταν επέστρεψα, είδα το τζινάκι (ένα παντελονάκι που φορούσε ελαφρά σκισμένο στον ποπό του, αλλά το έχει κάνει τόσες φορές που απλά δεν έδωσα σημασία.
 Είναι ζωηρούλης, και έχω πετάξει τόσα ρούχα, που όταν το είχα δει, απλά δεν νοιάστηκα, παρά χαμογέλασα βλέποντας πως είναι καλά. Που να φανταστώ όμως το τι είχε συμβεί!.. Μάλιστα από την μεγάλη μου κούραση(είχαμε μια γεμάτη μέρα) απλά του έδωσα να φορέσει μπιτζαμούλα το βράδυ, του βούρτσισα τα δόντια, διαβάσαμε αγκαλίτσα παραμύθι και κοιμηθήκαμε αγκαλιά τα τρία μας.. Όπως γίνεται εδώ και 1 χρόνο που είμαι χωρισμένη. Και για να επανέλθω, κατάλαβα οτι το σκίσιμο που είχα δει στο τζιν, δεν ήταν σκίσιμο, αλλά κάψιμο… Μα πως μπορεί ένα παιδί να πονά όλο το βράδυ, να το βλέπω και να είναι ΟΚ το πρωί? Ήταν τόσο κοντά το νοσοκομείο, σε μια πόλη από όπου θα περνούσαμε. Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη, πήραμε το δρόμο για εκεί. Οδηγώντας, ζήτησα από τα παιδιά μου να παρακαλέσουμε την Παναγίτσα να μην είναι κάτι το σοβαρό, αυτό που έπαθε ο μικρός μας. Και οι τρεις μας προσευχηθήκαμε. Κάναμε μια προσευχούλα και ζήτησε ο καθένας μας, να μην είναι κάτι σοβαρό, αυτό που έπαθε το παιδάκι μου, ο αδερφούλης της ή ο ίδιος! Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι και φανατική με την εκκλησία, αλλά παρόλα αυτά πιστεύω αρκετά!.. Και με την προσευχούλα μας… φτάσαμε στο νοσοκομείο. Εκεί το τι κλάμα έριξε το πουλάκι μου, δεν σας λέω τίποτα! Ζητούσε το μπαμπά του στον πόνο του, όταν τον καθαρίζανε.. Τον κάλεσα, του είπα τι έγινε και αυτός είπε πως είχε δουλειά και σχεδόν μας το έκλεισε.Ο μικρός σπάραζε… έκλαιγε, έτσουζε από τα φάρμακα που δέχθηκε και μέσα στον πόνο του ζητούσε τον μπαμπά του. Εμένα με έχει δεδομένη, είμαι μαζί του… Του έλειπε αυτός! Τον ξαναπήραμε και μας είπε πως δεν μπορεί λέει να τον δει, διότι είχε κανονίσει μια σημαντική δουλειά. Δεν ξέρω, ίσως να είχε, ίσως του φάνηκε πως δεν είναι τόσο σοβαρό, ίσως να είχε τίποτα άλλο στο μυαλό του, αλλά εγώ θύμωσα τόσο πολύ μαζί του!!! Ο γιατρός μας καθησύχασε, λέγοντας μας πως θα γίνει καλά, ότι καθάρισε την πληγή και πως πρέπει να τον προσέχω για κάποιες μέρες ώσπου να γίνει καλά. Μπήκαμε στο αμάξι, το πουλάκι μου το μικρό πονούσε και έκλαιγε και είμαι σίγουρη πως έκλαιγε και για τον μπαμπά του!... Δεν ήταν μόνο ο πόνος που ένοιωθε, είμαι βέβαιη πως ήταν και το αίσθημα απόρριψης που δέχθηκε. Τον βόλεψα με κάποια μαξιλάρια που είχα στο αυτοκίνητο, για ναναι στα μαλακά και του έδωσα ένα κουτάκι με λέγκο (τα οποία ήταν αποθηκευμένα σε μια ντουλάπα πριν τα βάλω στο αυτοκίνητο, για τουλάχιστον 7-8 μήνες-χωρίς να τα έχει αγγίξει κανείς… Κάθισα στη θέση του οδηγού, έβαλα μουσική και κατά μυστήριο τρόπο, ο στίχος έλεγε:Μη μου κλαίς αγάπη μου μη κλαίς..(Αλκίνοος-αγαπημένος μας). Ο μικρός με χαρά και δάκρυα.. όλα μαζί.. μου λέει μαμά, το τραγούδι αυτό είναι για μένα!.. Χαλάρωσε λιγουλάκι και ενώ ήδη είχα ξεκινήσει το ταξίδι επιστροφής μας, ανοίγει το κουτί με τα τουβλάκια και μου λέει:Μανούλα, η Παναγίτσα είναι εδώ. Άκουσε την προσευχή μας, με έκανε καλά και ήρθε. Μα τι λέει το παιδί μου, αναρωτήθηκα. Κοιτώ από τον καθρεύτη και ανακαλύπτω πως μέσα στα λέγκο, υπήρχε μια εικόνα… Πόσο με χαλάρωσε!... Ξανακάναμε μια προσευχούλα λοιπόν, για να ευχαριστήσουμε την Παναγιά που είναι καλά!!! Ένοιωσα μια γλυκιά γαλήνη και ένα υπέροχο φτερούγισμα στην καρδιά μου!.. το ταξίδι συνεχίστηκε… Στο επόμενο χωριό που συναντήσαμε, είδαμε μια εκκλησία. Ο μικρός μου ζήτησε να πάμε να ανάψουμε κεράκι για την Παναγίστα που τον έσωσε. Η τσάντα μου ήταν σε σημείο που δεν την έβρισκα. Είχα όμως ένα κουτάκι, όπου βάζω τα χρήματα από τη δουλειά μου. Το άνοιξα και πήρα όλα όσα ήταν μέσα(μη φανταστείτε πως ήταν μεγάλο ποσό, αλλά για μένα ήταν σημαντικό ποσό!). Μπαίνοντας στο προαύλιο και προσπαθώντας να ανοίξουμε την πόρτα του ναού, είδαμε πως ήταν κλειστή. Ψάξαμε από δω, φωνάξαμε από κεί.. Και κάλεσαν τον παπά να μας ανοίξει. Μπαίνοντας στην εκκλήσία, έψαχνα την εικόνα Παναγίας. Δεν είχε στο ιερό αριστερά την εικόνα, έψαξα από δω, είδα από εκεί… ΚΑΙ ΝΑΙ!... Μια τεράστια εικόνα υπήρχε μπροστά μας, με την Παναγία, όπου ο μικρός μου γονάτισε από μόνος του, λές και ήξερε πως εκεί έπρεπε να πάει… και είπε την προσευχούλα του. Και πάλι ζήτησε συγνώμη και υποσχέθηκε πως θα είναι πιο προσεκτικός-και πάλι είπε στην προσευχή του πως θα λέει ότι του συμβαίνει στη μαμά και πάλι κλαίγαμε τα τρία μας… ο παπάς κοιτούσε καθισμένος. Βγαίνοντας από το ναό, το πουλάκι μου φίλησε το χέρι του και αυτός του χάρισε την εικόνα τις εκκλησίας που πήγαμε. Την είχε αγκαλίτσα του στο δρόμο και μου έλεγε διάφορα. Μετά από κάμποση ώρα και ενώ είχαμε χαλαρώσει τα τρία μας, ένοιωθα και σκεφτόμουν έντονα το πόσο χαζός μπορεί να ναι ο πατέρας του που ούτε καν θα δει τον γιό του. Με αισθήματα μίσους στην καρδιά μου γιαυτόν και για την άσχημη συμπεριφορά του, οδηγούσα και θύμωνα ταυτόχρονα. Σε ένα κόκκινο φανάρι,ήρθε και το τελευταίο σημάδι! . Όταν λοιπόν, σκέφτομαι κάτι έντονα… (γενικά το έχω αυτό σαν άτομο) ή έχω απορίες, άλυτα θέματα,στεναχώρια ή ότι άλλο, αν δω τυχαία στο δρόμο ένστολους (στρατιωτικούς, αστυνόμους, φαντάρους, ναυτικούς κλπ), αισθάνομαι καλύτερα. Λες και κάτι καλό γίνεται. Έτσι και στο φανάρι εκείνο, ήρθε δίπλα μου ένα αμάξι με 4 φαντάρους. Η κόρη μου μου είπε πως μου χαμογελούν. Δεν άντεξα να δω πάνω από 1 δευτερόλεπτο και ναι ήταν και οι τέσσερίς τους στραμμένοι προς τα μένα και χαμογελούσαν. Μούδιασε το κεφάλι μου… Ήταν σαν να έπαθα κάτι σοβαρό. Και … πήρε τηλέφωνο  ο μπαμπάς τους. Ρώτησε λεπτομέρειες και μας είπε πως θα έρχότανε το βραδάκι να δεί τον μικρό. Τυχαίο και αυτό; Χωρίς άλλο κουράγιο, σταμάτησα και πάλι στην άκρη του δρόμου σε ένα πάρκιν εκεί κοντά και έκλαιγα… ένα γλυκό παράπονο είχα στην ψυχή μου. Έναν πόνο για όλα όσα έγιναν τη μέρα εκείνη. Αυτόν τον άνθρωπο, κάποτε τον είχα ερωτευθεί και παντρευτεί, αλλά ποτε δεν περίμενα πως θα είναι τόσο παράξενος στη συμπεριφορά του. Η αλήθεια είναι πως είχα δείγματα πως δεν πολύ ενδιαφέρεται από την αρχή, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ελπίζω μια μέρα, να βρεί το κουράγιο και να αποκτήσει καλή σχέση με τα παιδιά του τα οποία τον λατρεύουν πραγματικά και αν και μου έχει κάνει τόσα πολλά, προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμη γίνεται και να τους λέω πως όλα πάνε καλά, αν και δεν είναι στην πραγματικότητα έτσι!... Στο όμορφο αυτό ταξίδι, τυχαία με κάλεσε η κολλητούλα μου στο τηλέφωνο, λές και αισθανότανε πως κάτι δεν πάει καλα… Όπως και έλαβα μεγάλη συμπαράσταση και σεβασμό από έναν υπέροχο άνθρωπο που αποκαλώ άγγελό μου, διότι ότι και να μου συμβεί, απλά μ’ ακούει, απλά με βοηθάει!.. Αυτή τη στιγμή, ο μικρούλης μου κοιμάται και βρήκα τον χρόνο να σας γράψω και να μοιραστώ μαζί σας, την ιστορία μου, η οποία μπορεί να μην σας άγγιξε, μπορεί να μην καταλάβατε για τα μηνύματα που έλαβα ή ότι άλλο... Είναι όμως μια περιπέτειά μας που με βοήθησε να καταλάβω, πως κάπου εκεί ψηλά, υπάρχει ο άγγελός μας που μας προστατεύει και μας αγαπά τόσο πολύ! Δεν θα μας αφήσει να πάθουμε κάτι… Γιατί μας αγαπά! Μια γαλήνη στη ψυχούλα μου και μια ευχή, να περνάνε όλες οι μανούλες του κόσμου όσο γίνεται πιο ανώδυνα τα ατυχήματα των παιδιών μας!

2 σχόλια:

Evangelos Zoumbaneas είπε...

Μάνα κουράγιο που λέει και ο απλός λαός. Κι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που τα παιδιά σπομηθοποιούν τους γονείς κι οι γονοίς αναρωτιούνται γιατί δεν τους παίρνουν ούτε ενα τηλέφωνο για να δουν αν ειναι ζωντανοί.

Unknown είπε...

Κουράγιο κ υπομονή! Τα παιδιά ξέρουν καλύτερα απ'όλους την αλήθεια γιατί "βλέπουν" με τα μάτια της ψυχης :)