Σελίδες

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

"Δεν θα αφήσω ξανά κανέναν να πληγώσει τα παιδία μου ,ούτε καν τον "πατέρα" τους "




     
Ούτε ζωγραφιστό δεν θέλω να τον δω πιά!... Πονάει τόσο πολύ να λες σε κάποιον δεν σαγαπάω και δεν σε θέλω που σπάραξε η ψυχή μου όταν το άκουσα… Κάνω τα αδύνατα δυνατά για να αγαπάνε τον μπαμπά τους τα δύο μας παιδιά, αλλά μετά το σημερινό, δεν νομίζω να ξαναπάρω το μέρος του! Μέχρι χθες, άναβα κεράκι στο όνομά του κάθε φορά που πηγαίναμε στην εκκλησία. Μάλιστα όταν τα παιδιά ξεχνούσαν, το έκανα εγώ. Για να έχει καλά η Παναγίτσα τον μπαμπά μας, έτσι ώστε να είναι και τα παιδιά μας καλά. Ξέρω ότι δεν με έχει ξεπεράσει ακόμα, ξέρω ότι στον γάμο μας ήμουν μόνη, ξέρω ότι όσο κι αν πάλευα, αυτός απλά κοιμότανε… Αλλά ήμουν εκεί!... Δεν είχα μάθει να σέβομαι και να αποδέχομαι το μεγαλείο της ύπαρξής μου. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα, όταν σε εκπαίδεύση μου για την απόκτηση διπλώματος σε ψυχολογικές διαταραχές, η ψυχολόγος σήκωσε έναν συνάδερφο, τον πήγε μπροστά σε έναν καθρέφτη και τον έβαλε να πει τα λόγια αυτά, αλλά και να τα πιστέψει. Εκείνη τη στιγμή, δεν καταλάβαινα τι γίνεται και απλά χαμογελούσα…. Επιστρέφοντας όμως στο σπίτι ανακάλυψα πως στον γάμο μου δεν σεβόμουν και αποδεχόμουν το μεγαλείο της ύπαρξής μου!.... Ενώ δεν είχα κλάψει… έκλαψα… έκλαψα πολύ!.. Προσπάθησα να βγάλω την άσκηση, αλλά ο καθρέφτης απέναντί μου αντιστεκότανε και δεν με άφηνε να δουλέψω. Πέρασαν μήνες, αλλά τα κατάφερα!.... Πήρα την απόφαση να χωρίσω!.. Δεν θα σας πω τι τράβηξα 9 ολόκληρα χρόνια με το «τέρας» που θέλει να ονομάζεται πατέρας!.... Εγώ όταν μιλάω για τον μπαμπά μου, στάζει μέλι το στόμα μου… Καίγεται η γλώσσα μου αν πω κάτι κακό… Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…. Σήμερα, για 4η συνεχόμενη φορά, η μεγάλη με κάλεσε κλαίγοντας από το σχολείο, ζητώντας να την πάρω. Μάλιστα μας έχει πάρει χαμπάρι όλη η σχολική κοινότητα. Τόσο έξυπνη μαθήτρια, τόσο καλό κορίτσι, τόσο χαρισματικό πλάσμα… Κάθε μέρα, παρατάω την δουλειά μου και όσο κι αν συζητάμε. Ζητά να την πάρω σπίτι. Δεν θέλει να μείνει στο ολοήμερο. Σέβομαι τόσο πολύ αυτό που θέλει που τρέχω κοντά της, παρατάω τα πάντα και είμαι μαζί της!!! Πάμε σπίτι, τρώμε μεσημεριανό, αγκαλιαζόμαστε και όλα περνάνε… Παρόμοια αντίδραση έχει και ο γιος μου. Εδώ και τέσσερις μέρες δεν θέλει να πάει ούτε αυτός σχολείο!... Μας ακούει κάθε μέρα η γειτονιά!... Μίλησα στον μπαμπά τους, του είπα ότι τους λείπει, αλλά αυτός έδειξε αδιαφορία. Η παιδοψυχολόγος μου το είπε καθαρά. «Τους λείπει ο μπαμπάς τους».Να αναφέρω πως διατηρώ ένα άριστο προφίλ για αυτόν όταν είναι μπροστά τα παιδιά, διότι θεωρώ πως είναι άδικο για αυτά να μιλάς άσχημα για τον μπαμπά τους. Ακόμα και στην προσευχή μας το βράδυ, ευχόμαστε να’ναι καλά ο μπαμπάς μας, όσο κι αν τον σιχαίνομαι η ίδια για όσο πόνο μου έχει προκαλέσει!.. Του το είπα λοιπόν…Ανέφερα τα λόγια της ψυχολόγου… Και αυτό αφού κάθε απόγευμα που θέλουν να πάνε στον μπαμπά τους, τους κλείνει το τηλ, λέγοντας πως έχει δουλειά!... Το ακούτε αυτό και φαντάζεστε ότι θα είναι κάποιος πολυάσχολος άνθρωπος… Δεν ντρέπομαι να πω, πως είχα παντρευτεί έναν άνθρωπο που ζούσε μόνο για τον εαυτό του! Δεν χαλούσε ούτε καν τον ύπνο του για κανέναν μας! Δεν ασχολήθηκε με κανέναν μας και ποτέ σοβαρά, δεν συμμετείχε στα οικονομικά μας προβλήματα και το σημαντικότερο.. δεν παραδεχότανε ότι ήτανε προβληματικός και αλκοολικός. Μάλιστα εγώ πλήρωνα και πολύ ακριβά για αυτόν!... Τα παιδιά μας όμως, τον ζητάνε… τον θέλουνε.. Προσπαθώ, τρίζω τα δόντια μου, δεν τον κακολογώ μπροστά τους, κρύβω το δικό μου συναίσθημα για αυτόν… Για χάρη τους. Θα μου πείτε γιατί το κάνω αυτό??? Γιατί μπαίνω στη θέση τους και σκέφτομαι πως αν ήμουν στη θέση τους, δεν θα ήθελα να ακούσω πως ο μπαμπάς μου δεν αγαπά τη μαμά, ή ότι ο μπαμπάς μου δεν είναι καλός, ή ακόμα ότι ο μπαμπάς μου δεν μ’αγαπά. Και ήρθε ακόμα ένα μεσημέρι….. Μεσημέρι απαίσιο, μεσημέρι με πόνο, μεσημέρι θλιβερό! Τον πήρε η μεγάλη τηλέφωνο. Τον ζήτησε… Για ακόμα μια φορά είπε πως δεν μπορεί να τα πάρει!... Είχε ανοιχτή ακρόαση όμως η μικρή… Τον άκουσα να ζητά να μιλήσει με εμένα. Με μένα που ακόμα δεν με έχει ξεπεράσει κι ας έχει περάσει ένας χρόνος… Με μένα που θέλει να με εκδικηθεί ακόμα και με τα 400 ευρώ που δίνει(όταν θέλει-γιατί και σε αυτό υπάρχει πρόβλημα…μην αναλύσω), διατροφή!.... Με εμένα που ήμουν στήριγμα του τόσα χρόνια, με πετούσε και εγώ ήμουν εκεί για αυτόν. Αλλά συγνώμη… Δεν μπορώ άλλο!… Πρέπει να καταλάβει ότι έφυγα!... ΚΑΙΙΙΙΙΙ ξέσπασε!.. φώναζε οργισμένος απευθυνόμενος σε μένα, δεν μπορώ να πάρω τα παιδιά,έλεγε ότι θα με σκοτώσει, ότι θα μου κάνει κακό, ότι δεν πρόκεται να τα ξαναπάρει να κοιμηθούν Τετάρτη βράδυ που τα έπαιρνε και τόσα άλλα… έλεγε έλεγε… επανέλαβε πως δεν θέλει τα παιδιά του!!!!!!… Και κλαίγανε… κλαίγανε και τα δύο μας παιδιά… Το ότι δεν λιποθύμησα ήταν θαύμα! Μπήκα στη θέση τους… Ο μπαμπάς μου ποτέ δεν μου έχει πει πως δεν μ’αγαπά και μάλιστα με τέτοιο τόνο!.. Ο μπαμπάς μου ποτέ δεν έβρισε και δεν εξοργίσθηκε τόσο με την μαμά μου!…. Μάλλον θα έχει πιει πολύ σκέφτηκα και προσπάθησα να το χρεώσω εκεί!.. Δεν μπορεί να άκουσα αυτό που άκουσα!.. Το είχαν ακούσει όμως ΚΑΙ τα παιδιά μου.. Πήρα την ψυχολόγο τηλ. ήθελα να κάνω εκείνη την ώρα μια συνεδρία… Δεν μπορούσα μόνη μου!... Τι να έκανα??? Ήμουν θολωμένη!... Πόσο με ηρέμησε… και ούτε καν μπήκαμε σε συνεδρία… Μου είπε πως δεν μπορούσε να μας δεί(στο skype μιλάμε, διότι είναι μακρυά), αλλά μου είπε τι να κάνω!... Πόση δύναμη πήρα!... Ψυχολόγα… σε λατρεύω!... Νασαι καλά που βρίσκεσαι μαζί μας!... Νασαι καλά που μου έμαθες να σέβομαι και να αποδέχομαι το μεγαλείο της ύπαρξής μου και να συνεχίζω!... Και ΝΑΙ, είμαι πιο δυνατή!ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ!... σας αγαπώ τόσο πολύ!... Δεν θα αφήσω κανέναν να σας κάνει κακό!... ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΣΑΣ!...


Δεν υπάρχουν σχόλια: