Ώρα 02:59, από την Χριστίνα .

το κείμενο αυτό το έχει γράψει η χριστίνα ένα νέο παιδί που ζει στην αθήνα το που δεν έχει σημασία
μου έκανε την τιμή να αναδημοσιεύσω το υπέροχο κείμενο της
που έχει δημοσιευτεί
http://12tetragonika.gr/ora-0259/
σε αυτό το blog που θα βρειίτε και στο facebook αλλά και με το να ακολουθήσετε τον σύνδεσμο που έχω αναρτήσει ...διαβάστε το
το μοιράζεται μαζί μας μέσα από την Φωτεινή Λιακάδα .




Ώρα 02:59, ξημερώματα Τετάρτης και ως συνήθως δεν με πιάνει ύπνος. Δεν είμαι και η μόνη πιστεύω. Πόσοι άραγε ξενυχτούν μαζί μου. Πόσοι έχουμε τις ίδιες σκέψεις στο μυαλό που δεν μας αφήνουν να κλείσουμε τα ματιά και να ονειρευτούμε πιο όμορφα πράγματα, γιατί δυστυχώς μόνο εκεί μπορούμε πια. Δεν ξέρω γιατί αλλά με έπιασε να γράψω απόψε, ακούω και τις μέλισσες από Βελεσιώτου και κάπως μου βγήκε να μοιραστώ πράγματα μαζί σας. Είμαι μόλις 26 χρονών και όμως νιώθω τόσο γερασμένη. Γιατί; Αν με άκουγε κάποιος μεγαλύτερος μου θα έλεγε πως έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Ποια ζωή άραγε;

Αυτή που μου έχουν γεμίσει με φόβους; Με αμφιβολίες; Με τρόμο; Με ψέμα; Με ανασφάλειες; Γιατί να ζω έτσι; Γιατί να ζούμε έτσι; Ακριβώς, έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν μας αφήνουν να κάνουμε τίποτα. Έχουμε κρυφτεί πίσω από μια οθόνη που ο καθένας θα πει το μακρύ και το κοντό του, που θα το παίξει άλλος από ότι είναι, ίσως και αυτό που θα ήθελε πραγματικά να είναι. Κρύβει τόση μοναξιά αυτή η οθόνη όμως…

Άπειρα τσιγάρα στο τασάκι, ένα δωμάτιο πνιγμένο στον καπνό και τραγούδια πίσω να παίζουν. Συναισθήματα που δεν μπορούμε να δείξουμε στον διπλανό μας. Με όποιον μιλάω ακούω τα ίδια, λες και έχω ένα κασετοφωνάκι με την ίδια κασέτα: «Χάλια, δεν είμαι καθόλου καλά. Δεν βρίσκω δουλειά. Εχθές μου έκοψαν το ρεύμα. Ο αδελφός μου άνεργος και απελπισμένος με ένα παιδί. Έδιωξαν και τη μάνα μου από την δουλειά. Δεν θέλω να βγω, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Θέλω να μείνω στο κρεβάτι και να μην ξανασηκωθώ. Δεν θέλω τίποτα και κανέναν. Νιώθω μόνη-ος κι ας έχω γύρω μου κόσμο, δεν νιώθει κανείς τους. Προχθές δεν είχαμε ούτε για ψωμί. Έχασα τον θείο μου, έσκασε από το άγχος.» Και πολλά άλλα! Είναι πολύ λίγοι αυτοί που θα μου πουν «είμαι καλά! Είμαι μια χαρά! Δόξα το Θεό έχω την δουλειά μου και τα κουτσοβολεύω!»

Πολλοί φίλοι μου έχουν φύγει στο εξωτερικό καθώς δεν την πάλεψαν άλλο εδώ. Με πόνο βέβαια γιατί άφησαν δικούς τους ανθρώπους πίσω, αλλά έφυγαν. Είναι και αυτοί όμως που ενώ δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν τίποτα αλλά δεν αφήνουν να τους πάρει από κάτω η άσχημη αυτή κατάσταση! Είναι αισιόδοξοι, χαρούμενοι και ζουν την κάθε μέρα τους. Έξω στις πλατείες με φίλους, με τα ποδήλατα τους, με τις βραδινές βολτίτσες στην Αθήνα με τα πόδια και συζητάνε όμορφα πράγματα, όχι μίζερα και χωρίς να έχουν ούτε ένα ευρώ πάνω τους! Ζούνε! Το παλεύουν! Δεν παραδίδουν τα όπλα.

Μου είπε ένας φίλος προχθές «Χαζή είσαι ρε που θα κάτσω να πεθάνω; Λεφτά δεν έχω ούτε για ψυχιάτρους ούτε για χάπια που και να είχα, σιγά μη τα έδινα εκεί! Θα έφτιαχνα το ποδηλατάκι μου! Αυτό είναι το φάρμακο μου! Να το παίρνω και να βολτάρω στην Αθήνα! Που θα μου πάει θα το φτιάξω όμως! Μέχρι τότε, πλατείες με φιλαράκια κι αν κάτσει και καμιά καλή για κανένα ρακομελάκι». Και είναι καλά μέσα του! Δεν αφήνει να τον καταβάλουν όλα αυτά που γίνονται, όχι οτι δεν τα σκέφτεται, αλλά δεν αφήνει να τον αγγίξουν, γιατί τότε το έχασε το παιχνίδι. Όπως το χάνουν όλοι και έχουμε τόσες αυτοκτονίες, καταθλίψεις, μαυρίλα γύρω μας. Έχουμε ψυχρανθεί όλοι τόσο μεταξύ μας. Ο καθένας βυθισμένος στα προβλήματα του και στις σκέψεις του. Μιλάς και άλλος δεν έχει ακούσει λέξη από ότι έχεις πει, γιατί άλλα λέει ο νους του εκείνη την ώρα. Χάνουμε την επικοινωνία μεταξύ μας, τον χαβαλέ, τα γέλια, την συντροφικότητα. Χάνουμε τους εαυτούς μας.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν την παλεύω άλλο έτσι. Θέλω την ζωή μου πίσω, το χαμόγελο μου, την αισιοδοξία μου, τα όνειρα μου και θα τα διεκδικήσω! Κάθε μέρα κι από λίγο, δεν γίνεται άλλωστε μονομιάς. Μην κλείνεστε. Μιλήστε με τους γύρω σας, με τον πάτερα σας, τη μάνα σας, τα αδέλφια σας, τους φίλους σας. Μιλήστε. Ξυπνήστε! Όχι από εδώ μέσα, αλλά έξω. Εκεί είναι η ζωή! Έχουμε αποβλακωθεί όλοι σε ένα laptop και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αλλά η ζωή δεν είναι εδώ, είναι εκεί έξω. Και είναι όμορφα εκεί έξω με ανθρώπους που αγαπάς γύρω σου. Καλό και το ίντερνετ αλλά με την σωστή χρήση. Βγείτε, ερωτευτείτε. Κάντε πράγματα που σας ευχαριστούν. Πάρτε ένα αδεσποτάκι από το δρόμο και φροντίστε το, θα έχετε κάνει και ένα καλό. Και στο αδεσποτάκι αλλά και σε σας. Βοηθήστε κάποιον άστεγο, με ένα ρούχο, ένα πιάτο φαΐ. Αυτοί είναι σε χειρότερη φάση από εμάς, εμείς έχουμε τουλάχιστον το ζεστό μας κρεβάτι. Στην ουσία κάνεις διπλό καλό σε δυο ανθρώπους. Σε εσένα και στον άστεγο. Σε εσένα ψυχολογικά και στον άστεγο με βασικά πράγματα επιβίωσης. Προσφέρεις ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Μια λέξη που έχουμε ξεχάσει πολλοί δυστυχώς!

Για να κάνεις όμορφα πράγματα και να είσαι καλά, δεν χρειάζονται πάντα τα χρήματα. Υπάρχουν τόσα που μπορούμε να κάνουμε και να μας ευχαριστούν  χωρίς αυτά. Τα πιο απλά είναι και τα πιο όμορφα! Νιώθω πως δεν υπάρχει πιο κάτω. Δεν έχει ρε αδελφέ πιο κάτω! Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα φτερά μας ξανά. Να πάρουμε τα όνειρα και τις ζωές μας πίσω. Εδώ νομίζω πως ταιριάζει και αυτός ο στίχος από Ώχρα Σπειροχαίτη: «Απουσίες μου ανώνυμες και φυγές μου τόσο ηλίθια νόμιμες, αν υπάρχει κάτι πρέπει να το βρω μην τους δώσω την χαρά και τρελαθώ». Βρείτε αυτό που κρύβεται μέσα σας και ξυπνήστε το λοιπόν. Δεν θα τους δώσουμε αυτή τη χαρά!

Πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου και άλλοι τόσοι θα πούνε τι λέει η τρελή στις 04:50 πια… Αυτοί όμως που θα συμφωνήσουν, ας μη μείνουν μόνο στα λόγια μου και σε αυτό βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Κάτι τελευταίο. Όταν θέλουμε κάτι πολύ, σε οποία κατάσταση και αν βρισκόμαστε, θα το πετύχουμε! Σε λίγες ώρες μια πολύ καλή μου φίλη από Θεσσαλονίκη, θα φέρει στον κόσμο το παιδάκι της. Η ίδια παλεύει με την ΣΚΠ (σκλήρυνση κατά πλάκας) τα δύο τελευταία χρονιά και είναι μόλις 30 χρονών. Αυτό δεν την εμπόδισε όμως στο να κάνει όνειρα για την ζωή της. Παντρεύτηκε, έμεινε έγκυος και ενώ της έλεγαν ότι το έμβρυο δεν θα αντέξει λόγο της ασθενείας εκείνη τα κατάφερε! Το πείσμα της για την ζωή και το γεγονός ότι δεν το έβαλε ποτέ της κάτω, ενώ παλεύει κάθε μέρα για αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, της χάρισαν αυτό το ανεκτίμητο δώρο τελικά…

Ο Θεός ή όπου αλλού πιστεύει ο καθένας να μας κρατά γερούς και δυνατούς, ψυχικά και σωματικά. Τίποτα άλλο. Καλό ξημέρωμα και καλή τύχη…