Τι συμβολίζουν οι παιδικές ζωγραφιές

http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/

Βρήκα ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο και το συγκεκριμένο άρθρο μου κέντρισε την προσοχή ....

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

σας παραθέτω και τον σύνδεσμο του ιστιολογίου 

http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

αλλά και το σχετικό κείμενο 

θα το βρείτε στο ιστιολόγιοι που θα σας πει ακριβώς τι συμβαίνει και τι θέλει να εκφράσει το παιδί μέσα από τις ζωγραφίες του !!

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf

Πολλές φορές έχω αναρρωτηθεί τί αισθάνεται το παιδί μου. Τι σκέφτεται όταν δεν το ακούω να μιλά και καταλαβαίνω πως το μυαλό του ταξιδεύει, ανάμεσα στη χώρα της παιδικής φαντασίας και της πραγματικότητας των ενηλίκων. Θα μπορούσαμε άραγε να λάβουμε ορισμένες απαντήσεις; Οι ειδικοί λένε πως ναι. Αυτά που δεν εκφράζουν με το λόγια τα παιδιά μας, τα εκφράζουν μέσα από τις ζωγραφιές τους. Τα σχέδια που αποτυπώνουν σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Εμείς αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα παιδιά μας… Αυτό κατάλαβα όταν διάβασα το άρθρο της Αλεξάνδρας Καππάτου. Της παιδοψυχολόγου που -όπως μου είπε- έχει αποφασίσει εν μέσω κρίσης να μοιράζεται απλόχερα με τους γύρω της, όλα όσα της έμαθε η επιστήμη της!

“Tελευταία οι γονείς δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα σχέδια των παιδιών τους. Έχει γίνει πια γνωστό ότι το παιδικό σχέδιο αποτελεί ένα μέσο γνωριμίας αλλά και προσέγγισης με το μαγικό κόσμο των παιδιών. Mας δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί του αλλά και να διαπιστώσουμε το πώς αισθάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί ζωγραφίζοντας διάφορα απλοϊκά για μας σύμβολα, όπως τον ήλιο, το σπίτι, το δέντρο, τον άνθρωπο κ.ά, στέλνει τα μηνύματά του, εκφράζει τις απορίες, τα ερωτήματά του και τους προβληματισμούς του, πράγματα που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε.

H αξία, λοιπόν, του σχεδίου είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί πολύτιμο «εργαλείο» των ειδικών στο διαγνωστικό και θεραπευτικό

τομέα. O τρόπος, όμως, με τον οποίο το παιδί θα ιχνογραφήσει, δεν είναι δεδομένος. Είναι μια διαδικασία που κατακτά σταδιακά.

Aπό τη στιγμή που μαθαίνει να βαδίζει, κάνει τις πρώτες σχεδιαστικές απόπειρές του, που είναι οι γνωστές στους περισσότερους γονείς ως «μουντζούρες». Tο ίδιο αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση από το κατόρθωμά του και το επαναλαμβάνει διαρκώς. Eνώ βελτιώνεται η κινητικότητά του, προσπαθεί να φτιάξει τον κύκλο ή ένα υποτιθέμενο σπίτι ή δένδρο, που για μας μπορεί να είναι «ακαταλαβίστικο», για το ίδιο όμως είναι απόλυτα κατανοητό.

Περίπου στα 3 χρόνια του, καταφέρνει να σχεδιάσει τον άνθρωπο, ενώ από τα 4 χρόνια, τα θέματα των σχεδίων του εμπλουτίζονται, γιατί απεικονίζει όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά κι αυτό που ξέρει, ιδιαίτερα αν ακολουθεί συστηματική προσχολική εκπαίδευση. Έτσι μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε την εξέλιξή του. Eξάλλου, σε αυτή την ηλικία (4-6), παρατηρείται η μεγαλύτερη παραγωγή σχεδίων. Aπό τα 9 χρόνια το παιδί αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτό που βλέπει, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες. Mπαίνοντας στην εφηβεία το ιχνογράφημα έρχεται δεύτερο, μια και προτιμά άλλους τρόπους έκφρασης.

Tα θέματα που επιλέγουν τα παιδιά εξαρτώνται από το βαθμό ωριμότητάς τους, το φύλο τους, τα βιώματά τους κι άλλους παράγοντες. Συνήθως επαναλαμβάνουν στις ζωγραφιές τους τα πολιτιστικά και ιδεολογικά «πιστεύω» της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου.”

Διαβάζοντάς το, σκέφτομαι… τί μένει να κάνουμε ως γονείς; Να φροντίσουμε να ωριμάσουν ομαλά τα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε θετικά βιώματα, να τα μυήσουμε σε μια πραγματικότητα “πασπαλισμένη” όμως με περισσότερη αισιοδοξία, υπευθυνότητα αλλά και διάθεση για το καλύτερο απ’ αυτήν που ίσως εμείς αισθανόμαστε πια ως μεγάλοι. Δύσκολο δεν λέω, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς…

Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος για το monohamogela.gr

- See more at: http://monohamogela.gr/2013/02/ti-symvolizoun-oi-paidikes-zografies/#sthash.oY9zVHFX.dpuf