"Δεν θέλω να βλέπω στα μάτια τους την λύπηση για το παιδί μου"

Πριν μερικούς μήνες είχα μια κουβέντα με μια μητέρα που έχει ένα αυτιστικό παιδί στην εφηβεία. Την ξέρω χρόνια. Παλιότερα μου είχε μιλήσει για τον αγώνα που έκανε για να αποδεχτεί το αυτιστικό παιδί της. Από την άρνηση της κατάστασης του παιδιού της τα πρώτα χρόνια είχε περάσει στην αποδοχή. Αποδέχτηκε το γεγονός ότι το αυτιστικό παιδί της δεν είναι ίδιο με τον αδερφό του, μέσα από μια επώδυνη διαδικασία που δεν είναι του παρόντος. Αυτό την απελευθέρωσε και μετέτρεψε όλη την αρχική της άρνηση σε δράση. Έγινε ενεργό μέλος στο σύλλογο του ειδικού σχολείου που πήγαινε το παιδί της ενώ πριν αδιαφορούσε. Πέτυχε να οργανώσει εκδηλώσεις για τον αυτισμό κινητοποιώντας τις δημοτικές αρχές τις περιοχής της. Ήρθε σε επαφή με άλλους γονείς που είχαν παιδιά με αυτισμό όχι για «να κλάψουν μαζί την μοίρα τους» αλλά για να συζητήσει μαζί τους, να δει τι μπορούν να κάνουν όλοι μαζί για τα παιδιά τους. Μου έλεγε λοιπόν, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε: «Αυτό που με εκνευρίζει και δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα ακόμα, είναι η λύπηση για το παιδί μου που φαίνεται στα μάτια των άλλων». Και κατάλαβα ότι όσο και να αποδεχτείς εσύ ο ίδιος το γεγονός θα είσαι πάντα αναγκασμένος να δέχεσαι τα μικρά τσιμπήματα από την κοινωνία. Θυμήθηκα τα λόγια της διαβάζοντας στο X-press για το χλευαστικό γράμμα της γειτόνισσας στην μάνα του αυτιστικού παιδιού από το Οντάριο. Ευτυχώς, ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων γράφουν τέτοια γράμματα και έχουν αυτή την άθλια συμπεριφορά. Η κυρίαρχη συμπεριφορά είναι αυτή που περιγράφει η μητέρα παραπάνω. Οι άνθρωποι μεταδίδουν την λύπη τους στους γονείς με αυτά τα παιδιά για το «κακό που ευτυχώς δεν έχουμε στο σπίτι μας» αρκετές φορές όχι με τα λόγια αλλά με μη λεκτικά σήματα. Ένα βλέμμα λύπησης καθώς τους βλέπουν να περνούν από μπροστά τους, μια γρήγορη περιστροφή του κεφαλιού για να αποφύγουν την οπτική επαφή μαζί τους, ένα σφίξιμο στο χέρι του δικού τους παιδιού λες και κινδυνεύει ακόμα και από την εικόνα αυτών των παιδιών, μερικές λέξεις ειπωμένες ψιθυριστά, είναι αρκετές για να πάρουν το μήνυμα οι γονείς. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα για αυτούς τους ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια θέματα που αφορούν αυτά τα παιδιά προβάλλονται περισσότερο στα media και ο κόσμος εξοικειώνεται με την εικόνα τους. Για να φτάσουμε όμως στο σημείο να τα αποδεχτούμε ως κομμάτι της κοινωνίας μας χρειάζεται αρκετός δρόμος ακόμα. Για αρχή ας κάνουμε κάτι απλό: Ας σταματήσουμε να λυπόμαστε αυτά τα παιδιά 
Πηγή: www.lifo.gr

Πριν μερικούς μήνες είχα μια κουβέντα με μια μητέρα που έχει ένα αυτιστικό παιδί στην εφηβεία. Την ξέρω χρόνια. Παλιότερα μου είχε μιλήσει για τον αγώνα που έκανε για να αποδεχτεί το αυτιστικό παιδί της. Από την άρνηση της κατάστασης του παιδιού της τα πρώτα χρόνια είχε περάσει στην αποδοχή. Αποδέχτηκε το γεγονός ότι το αυτιστικό παιδί της δεν είναι ίδιο με τον αδερφό του, μέσα από μια επώδυνη διαδικασία που δεν είναι του παρόντος. Αυτό την απελευθέρωσε και μετέτρεψε όλη την αρχική της άρνηση σε δράση. Έγινε ενεργό μέλος στο σύλλογο του ειδικού σχολείου που πήγαινε το παιδί της ενώ πριν αδιαφορούσε. Πέτυχε να οργανώσει εκδηλώσεις για τον αυτισμό κινητοποιώντας τις δημοτικές αρχές τις περιοχής της. Ήρθε σε επαφή με άλλους γονείς που είχαν παιδιά με αυτισμό όχι για «να κλάψουν μαζί την μοίρα τους» αλλά για να συζητήσει μαζί τους, να δει τι μπορούν να κάνουν όλοι μαζί για τα παιδιά τους. Μου έλεγε λοιπόν, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε: «Αυτό που με εκνευρίζει και δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα ακόμα, είναι η λύπηση για το παιδί μου που φαίνεται στα μάτια των άλλων». Και κατάλαβα ότι όσο και να αποδεχτείς εσύ ο ίδιος το γεγονός θα είσαι πάντα αναγκασμένος να δέχεσαι τα μικρά τσιμπήματα από την κοινωνία. Θυμήθηκα τα λόγια της διαβάζοντας στο X-press για το χλευαστικό γράμμα της γειτόνισσας στην μάνα του αυτιστικού παιδιού από το Οντάριο. Ευτυχώς, ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων γράφουν τέτοια γράμματα και έχουν αυτή την άθλια συμπεριφορά. Η κυρίαρχη συμπεριφορά είναι αυτή που περιγράφει η μητέρα παραπάνω. Οι άνθρωποι μεταδίδουν την λύπη τους στους γονείς με αυτά τα παιδιά για το «κακό που ευτυχώς δεν έχουμε στο σπίτι μας» αρκετές φορές όχι με τα λόγια αλλά με μη λεκτικά σήματα. Ένα βλέμμα λύπησης καθώς τους βλέπουν να περνούν από μπροστά τους, μια γρήγορη περιστροφή του κεφαλιού για να αποφύγουν την οπτική επαφή μαζί τους, ένα σφίξιμο στο χέρι του δικού τους παιδιού λες και κινδυνεύει ακόμα και από την εικόνα αυτών των παιδιών, μερικές λέξεις ειπωμένες ψιθυριστά, είναι αρκετές για να πάρουν το μήνυμα οι γονείς. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα για αυτούς τους ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια θέματα που αφορούν αυτά τα παιδιά προβάλλονται περισσότερο στα media και ο κόσμος εξοικειώνεται με την εικόνα τους. Για να φτάσουμε όμως στο σημείο να τα αποδεχτούμε ως κομμάτι της κοινωνίας μας χρειάζεται αρκετός δρόμος ακόμα. Για αρχή ας κάνουμε κάτι απλό: Ας σταματήσουμε να λυπόμαστε αυτά τα παιδιά Πηγή: www.lifo.gr