τα ψώνια του μήνα. Μετά... όλα άλλαξαν.
Έχει τύχει μερικές φορές που υπολόγιζα το τι θα πάρω, και συνήθως την τελευταία στιγμή,
εκεί που κάθομαι μπροστά στα ράφια και κοιτάω τις ταμπελίτσες των προϊόντων, παράλληλα
να προσπαθώ να δω τι με συμφέρει καλύτερα... η μεγάλη συσκευασία ή η μικρή για να περάσω
τώρα μερικές ημέρες και να πάρω και ένα παραπάνω γάλα ή κάνα γιαουρτάκι;
Για έξτρα πράγματα εκτός λίστας ούτε λόγος. Πάντα με λίστα των απαραίτητων πραγμάτων
από το σούπερ μάρκετ. Και πολλές φορές αφήναμε και απ' έξω κάποια. Και φυσικά όχι τα του
μήνα... άντε της εβδομάδας... ή ακόμη και της ημέρας.
Ναι, ήταν μια "υπέροχη εποχή" που ούτε να θυμάμαι δεν θέλω. Όχι ότι τώρα τα πράγματα είναι
καλύτερα, γιατί οικονομικά ανεξάρτητη δεν είμαι. Άλλος πληρώνει τα ψώνια του σπιτιού. Και
πως θα πρέπει να νοιώθω για αυτό; Καλύτερα να το θάψω κάπου ή ακόμη καλύτερα να το
κλειδώσω και να πετάξω το κλειδί. Βλέπετε είμαι περήφανος άνθρωπος... Να ένα ελλάττωμά μου.
Όχι αχάριστος όμως.
Είπαμε όμως, ότι πρέπει να είμαστε εμείς καλά, για να είναι και τα παιδιά μας. Άρα,
ναι πάμε παρακάτω, ευχόμαστε να πάνε τα πράγματα καλύτερα, γιατί κάλλιστα θα μπορούσαν
να ήταν και χειρότερα, δηλαδή αυτοί οι κάποιοι που πληρώνουν σήμερα τα του σπιτιού μας
να μην υπήρχαν καν. Μμμμμ σε κάποιες οικογένειες δεν συμβαίνει αυτό και τι κάνουν;
Δεν ξέρω είναι η απάντηση, αλλά πολλές φορές νομίζω πως θα μπορούσα να είμαι σαν αυτές
που βλέπουμε έξω από σούπερ μάρκετ και ζητάνε λίγα ψιλά. Μμμμμ σας ακούγεται μελό;
Δραματικό; Υπερβολικό;
Βέβαια, το "εγώ" αναφέρεται σε όλες όσες μανούλες είναι εκεί έξω και σκέφτονται ίσως
το ίδιο. Αλλά αυτή η αξιοπρέπεια μας έχει μείνει στην τελική. Και Δόξα Θεό έχω ανθρώπους
γύρω μου, και τα παιδιά μου, που δεν μας αφήνουν στιγμή. Είναι όλοι έτσι όμως;
Για άλλη μια φορά το κράτος απλά ζητά επιπλέον χαράτσια και δουλειές δεν υπάρχουν.
Τα παιδάκια τι φταίνε όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου