Δύο φίλες σχεδόν συνομήλικες μπαίνουν μετά τις 12 .Κάθονται , μου παραγγέλνουν ποτό.Γυναικίες κουβέντες αλλά όχι ανούσιες.Μια από τις δύο η κοκκινομάλλα έχει γενέθλια.Η διάθεση τους όμως δεν έχει καμία σχέση με γιορτή κ χαρά.Η εορτάζουσα δεν αντέχει κ κλαίει με λυγμούς. Χμ ...γκομενοδουλειά σκέφτομαι κ συνεχίζω να σερβίρω .
" Γιατί ,γιατί , έφτασα σχεδόν 36 κ είμαι μόνη μου .Χωρίς οικογένεια χωρίς παιδί.Και τόσο θέατρο να μου παίξει,τόσο ψέμα δεν το άξιζα." και ξεσπά σε λυγμούς.
Η φίλη της ,κοκκινομάλλα κ αυτή ,μάταια προσπαθεί να βρει λόγια παρηγορίας.Κάνει κάτι καλύτερο ,την αγκαλιάζει κ με αυτό τον σιωπηλό τρόπο της συμπαραστέκεται.
"Πρόσεξε " της είπε " μην καταλήξεις σαν και μένα .Αν μπορέσεις κάνε ένα παιδί τουλάχιστον ,η μοναξιά είναι ύπουλη."
Δεν ξέρω μετά από χρόνια γιατί μου έχει μείνει αυτή η εικόνα. Αν και άνθρωπος στα μπαρ και στην νύχτα τόσα χρόνια , τελικά ο πόνος και η απογοήτευση των ανθρώπων δεν παύει ποτέ να με εκπλήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου