Σελίδες

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Κύκλους κάνει η ζωή

 Μεγαλώσαμε  από παιδιά μαζί στην ίδα γειτονιά κάπου σε μια κλασική επαρχιακή πόλη. Ο Αλέξανδρος παιδί αγροτών και εγώ παιδί της αυταρχικής μητέρας μου και του καλόβουλου πατέρα μου.Θυμάμαι την μητέρα μου να με μαλώνει πως μου αρέσει να κυλιέμαι στα χώματα και να κάνω παρέα με παιδιά που δεν είναι της τάξης μου.Είχε μια μεγαλομανία η μητέρα μου από παιδί, μου έλεγε η γιαγιά μου.Ήταν η μόνη άλλωστε από τα 5 παιιδά που σπούδασε δασκάλα στην μεγάλη πόλη.Δεν ήθελε να γίνει ούτε μοδίστρα ούτε να παντρευτεί χωριάτη όπως συνηθίζε να λέει.Τώρα ξέρω από που έχω κληρονημήσει το πείσμα της.Γιατί όλα τα άλλα χαρακτηριστικά μου είναι από τον πατέρα μου.
Οι φωνές της όταν γύριζα από το παιχνδι στις αλάνες της γειτονιάς ήταν το καθημερινό σουαρέ για την γειτονιά."Ήθελα να ξέρα παιδί έκανα εγώ ή τον θηλυκό Μόγλη" ; και με δύο κινήσεις με είχε χώσει κάτω από το ντους και τα ρούχα μου πλενόντουσαν 2 φορές στο πληντήριο.Αυτό που την ενοχλούσε περισσότερο ήταν οι παρέες που έκανα.Δεν ήθελε με τίποτα να γίνω μια χωριατοπούλα και αργότερα φρόντισε να το κάνει πράξη.
Τα χρόνια του σχολείου πέρασαν δύσκολα και βασανιστικά αφού η ζωή μου όλη έγινε τάμα να μπω στο πανεπιστήμιο και να σπουδάσω. Δύο πρόσωπα με κράτησαν σε ισορροπία και ήταν η παρηγοριά μου, ο πατέρας μου και ο Αλέξανδρος.Που να φανταστώ, δεν είχα άλλωστε τα περιθώρια, πως ο Αλέξανδρος ήταν κρυφά ερωτευμένος μαζί μου.Ο μόνος που το είχε καταλάβει ήταν ο πατέρα μου, ο κυρ Κώστας. Εγώ εξακολουθούσα να τον βλέπω ως αδερφό.Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να σε αντιμετωπίζει ως αδερφό ή αδερφή αυτός που αγαπάς. 
Η στιγμή που περιμέναμε όλοι με χαρά και με τρόμο ο Αλεξάνδρος έφτασε εκείνο το καλοκαίρι όταν πέρασα στην σχολή που ήθελα.Κλασικά εγώ στον κόσμο μου χαρούμενη γιατί θα γλύτωνα από την μάνα μου και γιατί θα σπούδαζα αυτό που ήθελα, γιατρός.Με τις προετοιμασίες μου για την μετακόμιση στην μεγάλη πόλη δεν πήρα χαμπάρι το θλιμένο πρόσωπο του Αλέξανδρου και το σκοτεινιασμένο του βλέμμα που είχε σε κάθε μας βόλτα. Πόσο εγωίστρια ή χαζή υπήρξα ίσως και αγαθή.Το μόνο που με δικαιολογεί ήταν το νεαρό της ηλικίας μου. 
Η ζωή μου ως φοιτήτρια πια και το πως περνούσα κυριαρχούσε στα γράμματα που ανταλλάσαμε με τον Αλέξανδρο. Εκείνη την εποχή καλά μου παιδιά και όσοι διαβάζετε την ιστορία μου δεν υπήρχαν ούτε κινητά τηλέφωνα ούτε viber κλήσεις.Κάποια στιγμή σταμάτησαν να έρχονται γράμματα από εκείνον.Δεν μου έκανε εντύπωση τότε γιατί ζούσα τον μεγάλο έρωτα με έναν συμφοιτητή μου και η ιστορία κύλησε ναι ! όπως την φαντάζεστε.
Γρήγορα και απρόσεκτα έμεινα έγκυος, πήρα πτυχίο με μια κοιλιά που ήταν έτοιμη να εκραγεί και τους γονείς μου να ετοιμάζουν τα του δημαρχείου.Ναι η μητέρα μου ήταν για την εποχή της πολύ μπροστά,άλλωστε αυτό έκαναν και στην Αθήνα και στις πολιτισμένες πόλεις, όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
΄Ενα πρόσωπο απουσιάζε από το γάμο μου.Ρωτώντας γνωστούς και φίλους μέσα στη διαδικασία της χαιρετούρας και των ευχών έμαθα πως οι γονείς του Αλέξανδρου πέθαναν,αφήνωντας του χωράφια, εκτάσεις,σπίτια και εκείνος πούλησε τα περισσότερα και έφυγε εξωτερικό.Στενοχωρήθηκα γιατι δεν μου είπε τίποτα, δεν μου έγραψε ποτέ κάτι από όσα συνέβησαν τόσο γρήγορα στην ζωή του.Και απλά έφυγε.Δεν μου είπε ούτε ένα αντίο.
Η ζωή μας κάνει κύκλους και έτσι μια μέρα άκουσα το όνομα μου από μια γνώριμη οικεία φωνή."Κατερίνα, εσύ είσαι ; Πες μου αυτό το γλυκύτατο πιτσιρίκι είναι η κόρη σου, μοιάζετε σαν δύο σταγόνες νερό!Ελπίζω να κυλιέται στα χώματα όπως έκανες μικρή "! Αν δεν αναγνώριζα την φωνή θα νόμιζα πως πρόκειται για κάποιον πολύ θρασύ που είχε όρεξη για χωρατά.Ο Αλέξανδρος στεκόταν μπροστά μου!Όχι μόνος του αλλά με μια γυναίκα και ένα παιδικό καρότσι.Ηλίου φαεινότερον πως είχε φτιάξει την ζωή του και καλά έκανε, θα μου πεις! Σιγά μην σου ζητούσε την άδεια μανδάμ,θα μου ξαναπεις!και θα έχεις τα δίκια σου.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και μου έδωσε την κάρτα του."Αλέξανδρος Παλαιολόγου, Shipping management "κάτι τέτοιο τελοσπάντων γιατί ποτέ δεν έδινα σημασία σε τίτλους αλλά στους ανθρώπους.
 Συναντηθήκαμε όλοι μαζί οικογενειακώς με καρότσια με παιδιά με σκυλιά γατιά και συζύγους.Ορίσαμε και νέα συνάντηση και ξανά νέα συνάντηση και πάρτυ και σουαρέ και οικογενειακά δείπνα,εκδρομές,βόλτες, σινεμά,θεατρικές παραστάσεις .
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι εκείνο το βράδυ που συναντηθήκαμε οι δύο μας.Είχα σταματήσει καιρό να τον βλέπω ως αδερφό και απλά τον είχα ερωτευτεί.Δεν θέλει και πολλές εξηγήσεις για το πως ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο.Οι προσωπικές μας συναντήσεις συνεχίστηκαν μέχρι που μου ανακοίνωσε πως έφευγαν εξωτερικό με την οικογένεια του για επαγγελματικούς λόγους.
Υποθέτω πως εκείνο το τελευταίο μας βράδυ έμεινα έγκυος στον γιο μου. Δεν έμαθε τίποτα, δεν του είπα τίποτα.Δεν κρατήσαμε καμία επαφή παρά τα τυπικά.Εγώ χώρισα γιατί πλέον ο γάμος μου δεν προχωρούσε και επέστρεψα στη μικρή επαρχιακή πόλη, που είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πόλη.
Σε μια απογευματινή βόλτα ακούω ξανά την ίδια γνώριμη φωνή να λέει το όνομα μου:"Κατερίνα ελπίζω ο μικρός να κυλιέται στα χώματα όπως έκανε και η μαμά του". Πάγωσα γιατί βλάκας δεν ήταν ποτέ ο Αλέξανδρος και ο μικρός του έμοιαζε απίστευτα.Τώρα που ξαναφέρνω την εικόνα στο μυαλό μου εκείνο το απόγευμα της ζωής μου θυμίζει σκηνή από χολλιγουντιανή ταινία.Η ηρωίδα λουσμένη από κρύο ιδρώτα και σε κατάσταση "βαθιά εισπνοή, εκπνοή" γυρίζει και αντικρύζει τον ήρωα.Ο ήρωας χαμογελά και σε δευτερόλεπτα μένει στήλη άλατος βλέποντας τον μικρό του κλώνο να του χαμογελά και να του λέει" Με λένε Κωνσταντίνο, χαίρομαι που σας γνωρίζω".( πάντα ευγενικά και τα δύο μου παιδιά, τι να πω!).Τέρας ψυχραιμίας εγώ συνεχίζω λέγοντας :'Αλέξανδρε την θυμάσαι την κόρη μου, την Ελισσάβετ, να σου γνωρίσω τον γιο μου τον Κωνσταντίνο".Χαζός δεν ήταν ποτέ ο Αλέξανδρος ούτε θα γινόταν τώρα στα 50κάτι του.Ψύχραιμος και αποσβολωμένος σκύβει κοντά στο πρόσωπο μου και μου ψυθιρίζει:"Περιμένω τηλεφώνημα σου, γιατί κάποιος κάτι ξέχασε να πει στον άλλον".
Συναντηθήκαμε αργά εκείνη τη μέρα σε ένα ήσυχο καφέ.
"Νομίζω πως κάτι παραμέλησες να μου πεις Κατερίνα"
"Τι ήθελες να σου πω, στάσου μη φεύγεις!παιδί στα σκαρία!"
"Δεν θα έπρεπε να το ξέρω ο πατέρας πως περιμένεις το παιδί μου.Δεν θα είχα φύγει ποτέ αν το γνώριζα."
"Σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν ήταν για κανέναν από τους δύο η σωστή στιγμή να μάθεις για τον μικρό.Δεν θα έφευγες ποτέ και θα έμενες και θα έκανες τι ; Θα χώριζες τη γυναίκα σου και τι; θα με παντρευόσουν;"
"Ναι, αρκεί να το γνώριζα"
"Μην λες βλακείες Αλέξανδρε.Αυτά γίνονται στις ταινίες"
"Γίνονται και στην ζωή αρκεί να μιλάμε και να ανοίγουμε το στόμα μας.Στο εξωτερικό έφυγα γιατί είχε λυσσάξει η γυναίκα μου να φύγουμε.Ηξερε για εσένα και τα αισθήματα μου και φοβόταν.Και είχε δίκιο.Οι σκηνές ζήλιας που είχα -και την καταλαβαίνω- μας δυσκόλεψαν τη ζωή και κυρίως των παιδιών.Η φυγή στο εξωτερικό δεν βοήθησε καθόλου.Το διαζύγιο μας ήταν επεισοδιακό και επίπονο.Αλλά ο κύκλος της ζωής μου μαζί της έκλεισε.Δεν ξέρω αν είχε ξεκινήσει καν.Εναν άνθρωπο ερωτεύτηκα Κατερινά και αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ."
Σιωπή επικράτησε για λίγο, κυρίως από την πλευρά μου.Προσπαθούσε το κεφαλάκι μου να επεξεργαστεί τις πληροφορίες καταιγισμό που δέχτηκε τα τελευταία λεπτά.
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα του απάντησα :"Εγώ σε ερωτεύτηκα εκείνο το πρωί που συναντήθηκαμε στην Αθήνα, που πρωτάκουσα μετά από καιρό την φωνή σου να φωνάζεις το όνομά μου.Αλλά επειδή καίω κάρβουνο άργησα να το καταλάβω.Τι προτείνεις να κάνουμε από δω και πέρα;"
"Παιδάκι μου χαζό είσαι; Σου λέω πως είμαι μια ζωή ερωτευμένος μαζί σου, μου απαντάς και εσύ το ίδιο, χώρια που ξέχασες να μου πεις πως έχουμε μαζί ένα παιδί, ...Τι να προτείνω;Σε θέλω στην ζωή μου παιδί μου χαζό και βλαμμένο.Αλλά θα πρέπει να με θες και εσύ και να το πούμε και στον άντρα σου να χωρίσετε ...τι άλλο θα ακούσω ο άνθρωπος απόψε!"
"Ο άντρας μου δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί είναι πρώην πια και να ξέρεις πως εγώ νυφικό και εκκλησία θέλω πια και με παπά και με κουμπάρο και με όλες τις δόξες και τις τιμές"

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: