Αν με ακούς ...το ωραιότερο κείμενο για την κατάθλιψη που έχω διαβάσει Λιακάδες μου και σας αναρτώ . Δεν το βάζουμε κάτω ΠΟΤΕ
Αν μ’ ακούς…
Θα ήταν συνηθισμένο αν έγραφα για το κοινωνικό φαινόμενο της κατάθλιψης πάνω από αυτήν την ταινία.
Αλλά δεν θα το κάνω.
Γιατί δεν πιστεύω πια στην κατάθλιψη. Πιστεύω όμως στα τείχη που βάζουμε εμείς στους εαυτούς μας.
Πιστεύω στη δύναμη του να τους πνίγουμε με δεξιοτεχνία, και να θέλουμε μόνο την ιδέα να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο της απαισιοδοξίας και του πόνου.
Να φεύγουμε μακριά από ανθρώπους που μας αγαπάνε και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας.
Ενώ ανοίγαμε εκείνο το παράθυρο την νύχτα, για να δούμε το φεγγάρι και να αισθανθούμε λιγότερο μόνοι με την ιδέα ότι κάποιος επίσης το έβλεπε, να νιώθουμε αρκετά κουρασμένοι πια για να σηκωθούμε από το κρεβάτι.
Να μην μας αντέχει κανείς.
Να καπνίζουμε θέλοντας να ξεσπάσουμε κάπου και συγχρόνως κατά βάθος να μας αρέσει που μας βλάπτουμε.
Να ακούμε μουσική που μας κάνει ακόμα χειρότερα.
Να παίρνουμε σβάρνα και να σπάμε ότι βρούμε μπροστά μας και να μην έχουμε κουράγιο να μαζέψουμε τα κομμάτια μας.
Κι ο χρόνος να περνάει, και να μας αγγίζει αργά και βασανιστικά.
Να βουτάμε στην μπανιέρα με την ψευδαίσθηση ότι θα ηρεμήσουμε, και να συνειδητοποιούμε κάτω από το νερό πως κάτι τέτοιο είναι μάταιο.
Κι ύστερα, να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Και να μην αναγνωρίζουμε πια τον εαυτό μας.
Ώσπου δεν αντέχουμε. Και ξεσπάμε.
Και τα δάκρυά μας γίνονται ρυάκια, μετά ολόκληροι χείμαρροι και στερεύουν.
Δε δακρύζουμε επειδή είμαστε αδύναμοι, αλλά επειδή είμαστε δυνατοί τόσο καιρό.
Επειδή είχαμε κουράγιο να διατηρήσουμε την ευαισθησία μας σε ένα κόσμο τόσο σκληρό.
Φτάνουμε στα όρια της απόγνωσης και της απελπισίας.
Και το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει να είναι ένα θαύμα.
Κι ύστερα όταν πεθαίνει η ελπίδα έρχεται το θαύμα που ζητήσαμε από τον Θεό.
Κι Αυτός μας στέλνει ένα σημάδι, έναν δικό μας άνθρωπο να μας βγάλει από όλο αυτό.
Έναν άνθρωπο να μας δείξει ότι υπάρχει και ευτυχία στο να νιώθεις τα πάντα τόσο βαθιά.
Ότι μέχρι στιγμής έχεις βγει ζωντανός από ότι κατάσταση, τραύμα κι απογοήτευση έχεις περάσει.
Ότι μια διαφορετική ματιά μπορεί να τα αλλάξει όλα.
Αλίνα Καλέση
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Αλίνα Καλέση
Σενάριο: Έφη Κελεμπέκη
Διεύθυνση φωτογραφίας:Νίκος Τσογγίδης
Παραγωγή: Ίλμα Τυρμπετάρι
Ηχοληψία: Νίκος Καλτσάς
Παίζουν: Βίκυ Μαϊδανόγλου, Βασίλης Ζωίδης
Εργασία στα πλαίσια εργαστηρίου σκηνοθεσίας 2ΕΣΘ1 Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα Κινηματογράφου
πηγή μας
Σχόλια