Η μοναδική σωστή απάντηση στην ερώτηση «τι είναι αυτή η ουλή στην πλάτη της;» είναι «χειρουργήθηκε όταν ήταν μωρό».
Αν ο ενδιαφερόμενος θέλει να μάθει κι άλλα, ευχαρίστως να του τα πούμε.
Το έχουμε πια αποφασίσει ότι δεν θα της κρύψουμε τίποτε. Και για να
γίνει αυτό δεν μπορούμε να κρυβόμαστε από κανέναν. Που σημαίνει ότι δεν
επιδεικνύουμε φοβική συμπεριφορά ή κρυψίνοια στις ερωτήσεις των τρίτων.
Ούτε όμως παρουσιάζουμε τα σημάδια της προωρότητας στο σώμα της σαν κάτι
για το οποίο πρέπει κανείς να την λυπάται.
Μου πήρε καιρό για να μιλήσω και κυρίως για να σκεφτώ έτσι. Θυμάμαι πως όλον τον πρώτο χρόνο της ζωής της ήμουν κατηγορηματική: δεν θα της έλεγα τίποτε όταν θα μεγάλωνε για όσα πέρασε και περάσαμε μόλις γεννήθηκε. Ήθελα να ξεχάσω και κυρίως να μην την κάνω να αισθάνεται ευάλωτη, διαφορετική, λιγότερη. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν λάθος. Ο μόνος τρόπος να μην της φορέσω καπέλο την προωρότητα και τα δικά μου τραύματα ήταν να μιλήσω ανοιχτά, ακομπλεξάριστα, απενοχοποιημένα. Και αντικειμενικά. Διότι η προωρότητα είναι ένα πρόβλημα που αγγίζει ένα στα δέκα μωρά παγκοσμίως. Τα περισσότερα απ’ αυτά επιβιώνουν με καλές προοπτικές ή με ορισμένα αντιμετωπίσιμα προβλήματα. Κάποια, δυστυχώς, κουβαλούν αιωνίως σημαντικά προβλήματα υγείας. Και κάποια άλλα δεν περνούν ποτέ το κατώφλι του σπιτιού τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Όπως και το ότι η επιστήμη έχει κάνει τεράστια βήματα στην προσπάθειά της να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, αλλά η πολιτεία ως συνήθως μένει λίγο πίσω.
Ένα στα δέκα μωρά λοιπόν. Κι όμως, δεν έχω διαβάσει αρκετά ελληνικά κείμενα για τα πρόωρα τα οποία να εμβαθύνουν στην ουσία του θέματος. Ούτε επιστημονικά ούτε προσωπικά. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πού πάει ο πόνος των γονιών αυτών; Γιατί δεν ακούγεται η φωνή τους; Ύστερα σκέφτομαι ότι θέλουν να ξεχάσουν. Και τους καταλαβαίνω. Όμως ο δικός μου τρόπος για να ξεχάσω είναι να το ξεπεράσω. Και πιστεύω ότι μόνο όταν εκφράζεσαι, μοιράζεσαι και βοηθάς, ξεπερνάς.
Η 17η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας. Στη μνήμη του λαού μας η ημερομηνία θα σημαίνει πάντα κάτι άλλο. Όμως θα ήθελα να σας ζητήσω να τη θυμάστε και για έναν ακόμη λόγο. Είτε αφορά το παιδί σας, είτε το παιδί κάποιου δικού σας είτε τα παιδιά των άλλων. Ενημερωθείτε για την προωρότητα, προφυλάξτε την εγκυμοσύνη σας, κοινοποιήστε το πρόβλημα και τους τρόπους αντιμετώπισής του. Ναι, τα πρόωρα μωρά είναι τεράστιοι μαχητές, αλλά τόσο εκείνα όσο και οι γονείς τους χρειάζονται βοήθεια. Τη βοήθεια όλων μας.
Μου πήρε καιρό για να μιλήσω και κυρίως για να σκεφτώ έτσι. Θυμάμαι πως όλον τον πρώτο χρόνο της ζωής της ήμουν κατηγορηματική: δεν θα της έλεγα τίποτε όταν θα μεγάλωνε για όσα πέρασε και περάσαμε μόλις γεννήθηκε. Ήθελα να ξεχάσω και κυρίως να μην την κάνω να αισθάνεται ευάλωτη, διαφορετική, λιγότερη. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν λάθος. Ο μόνος τρόπος να μην της φορέσω καπέλο την προωρότητα και τα δικά μου τραύματα ήταν να μιλήσω ανοιχτά, ακομπλεξάριστα, απενοχοποιημένα. Και αντικειμενικά. Διότι η προωρότητα είναι ένα πρόβλημα που αγγίζει ένα στα δέκα μωρά παγκοσμίως. Τα περισσότερα απ’ αυτά επιβιώνουν με καλές προοπτικές ή με ορισμένα αντιμετωπίσιμα προβλήματα. Κάποια, δυστυχώς, κουβαλούν αιωνίως σημαντικά προβλήματα υγείας. Και κάποια άλλα δεν περνούν ποτέ το κατώφλι του σπιτιού τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Όπως και το ότι η επιστήμη έχει κάνει τεράστια βήματα στην προσπάθειά της να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, αλλά η πολιτεία ως συνήθως μένει λίγο πίσω.
Ένα στα δέκα μωρά λοιπόν. Κι όμως, δεν έχω διαβάσει αρκετά ελληνικά κείμενα για τα πρόωρα τα οποία να εμβαθύνουν στην ουσία του θέματος. Ούτε επιστημονικά ούτε προσωπικά. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πού πάει ο πόνος των γονιών αυτών; Γιατί δεν ακούγεται η φωνή τους; Ύστερα σκέφτομαι ότι θέλουν να ξεχάσουν. Και τους καταλαβαίνω. Όμως ο δικός μου τρόπος για να ξεχάσω είναι να το ξεπεράσω. Και πιστεύω ότι μόνο όταν εκφράζεσαι, μοιράζεσαι και βοηθάς, ξεπερνάς.
Η 17η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας. Στη μνήμη του λαού μας η ημερομηνία θα σημαίνει πάντα κάτι άλλο. Όμως θα ήθελα να σας ζητήσω να τη θυμάστε και για έναν ακόμη λόγο. Είτε αφορά το παιδί σας, είτε το παιδί κάποιου δικού σας είτε τα παιδιά των άλλων. Ενημερωθείτε για την προωρότητα, προφυλάξτε την εγκυμοσύνη σας, κοινοποιήστε το πρόβλημα και τους τρόπους αντιμετώπισής του. Ναι, τα πρόωρα μωρά είναι τεράστιοι μαχητές, αλλά τόσο εκείνα όσο και οι γονείς τους χρειάζονται βοήθεια. Τη βοήθεια όλων μας.
Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.
31ebdomades
Η Κέλλυ Σώκου είναι δημοσιογράφος στο ΒΗΜΑ και τις περιοδικές εκδόσεις του, ενώ εδώ και λίγο καιρό διατηρεί και το blog 31 εβδομάδες
στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει
(κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε
πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων.
To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει
την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός
Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο
υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17
Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της
προωρότητας.
Σχόλια