Η υπόσχεση

Πάντα της ήταν δύσκολο να μιλάει για εκείνον.Ποτέ δεν τον ξεπέρασε.Ποτέ κανείς δεν τον ξεπέρασε.Ο χρονός όπως της έλεγαν όλοι είναι ο καλύτερος γιατρός.Ο χρονός κυλούσε βασανιστικά για εκείνη όλα αυτά τα χρόνια.Ναι προχώρησε την ζωή της,όπως του είχε υποσχεθεί.Σπουδαία και σοβαρή υπόθεση η υπόσχεση, έτσι της είχε πει εκείνος και το τήρησε και η ίδια ως την τελευταία της πνοή.Χαρακτηριστικά έλεγε η Σοφία ότι η υπόσχεση είναι σαν συμβόλαιο, είναι η υπογραφή της ψυχής μας.Και την τήρησε τη δική της υπόσχεση μέχρι τέλους.Μόνο το τέλος πολλές φορές μπορεί να παίξει τα δικά του παιχνίδια και της μοίρας τα καμώματα.
Γνωρίστηκαν σε μια στιγμή της ζωής τους που κανένας από τους δύο δεν το περίμενε.Άλλωστε οι πιο όμορφες ιστορίες αγάπης κάπως ξεκινούν και στα βιβλία και στην ζωή.Αγαπήθηκαν όταν δεν το περίμεναν και δεν το είχαν υπολογίσει.Ήταν όμορφο και συνάμα οδυνηρό γιατί και οι δύο είχαν ξεχάσει τι σημαίνει αγάπη.Λέξεις και προτάσεις:"καλημέρα, να προσέχεις τον εαυτό σου","σε λατρεύω, το ξέρεις", " μου έλειψε η φωνή σου" ήρθαν ξαφνικά στη ασπρόμαυρη ζωής τους.Και έτσι έφυγαν.'Επρεπε να διαλέξει εκείνος ανάμεσα σε ένα διαζύγιο και σε εκείνη.Το νέο φοβίζει, το παλιό δίνει μια σιχαμένη ασφάλεια αλλά σου καίει τη ψυχή.
Την έβαλε να του υποσχεθεί πως θα προχωρήσει την ζωή της.Δεν θα τον περιμένει γιατί δεν θα γυρίσει ποτέ στην αγκαλιά της."Δεν θέλω να με περιμένεις.Δεν γίνεται.Θα μείνω δω να το παλέψω.Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τα παιδιά μου, θα μου τα πάρει και δεν θα τα ξαναδώ." της είπε.
Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή της που δεν πάλεψε. Τον άφησε να φύγει."Δεν μπορούμε να κρατήσουμε κανέναν με το ζόρι",του είπε, "σου υπόσχομαι να πάω παρακάτω".
"Προχώρα και θα είναι σαν να είμαι μαζί σου σε κάθε βήμα σου ματάρες μου".Αχ αυτή η φράση πόσο της άρεσε να την ακούει στα τηλεφωνήματα τους που μιλούσαν με τις ώρες.
Την υποσχέση της την κράτησε.Λιγό αργότερα μετά τον χωρισμό τους,έπεσε σε κατάθλιψη.Αν και ήταν πάντα γενναία, αυτό η καρδιά της δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί.Λύγισε, γονάτισε, έκλαψε, πόνεσε.Το μυαλό της μπήκε στον πάγο.Ήταν ένα άψυχο κορμί αφημένο στην μοίρα του.Της ήταν αδιανόητο να συνεχίσει τη ζωή της χωρίς την καρδιά της.Παραιτήθηκε από την δουλειά της και επέστρεψε στο πατρικό της.
Πέρασαν τρεις χειμώνες και τρία καλοκαίρια μέχρι να βρει ξανά τον εαυτό της.Και ήταν και αυτή η υπόσχεση, ιερή που είχε δώσει σε εκείνον που λάτρεψε.
"Θα κάνω πράγματα για μένα και ό,τι μου αρέσει.Άλλωστε ποτέ δεν έφτασα κάπου κάνοντας τα χατήρια των άλλων¨, μονολογούσε καθώς συμπλήρωνε την αίτηση για να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.Δούλευε τα πρωινά, και μετά κοινωνικό φροντιστήριο, διάβασμα,
Τα κατάφερε εκείνο το καλοκαίρι.Πέρασε στη σχολή που ήθελε.Στήριγμα της ήταν η τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν."Πιστεύω σε σένα, το ξέρω πως θα τα καταφέρεις. Να ξέρεις πόσο χαίρομαι και καμαρώνω τις επιτυχίες σου" της έλεγε και χαμογελούσε γιατί τήρησε την υπόσχεση της.
Αργότερα  πήρε το πτυχίο της και διορίστηκε δασκάλα σε ένα χωριό της Κρήτης."Λίγο μεγαλούτσικη για κυρά δασκάλα αλλά τα αγαπά τα κοπέλια μας" έλεγαν οι χωριανοί της και είχαν κάνει τάμα να την παντρέψουν."Πότε θα έκανε παιδιά δικά της, περνούσε ο καιρός της,καλό κορίτσι και δουλευτάρικο και ηθικό και προκομένο, ένα καλό παλικάρι να ανοίξει το σπιτικό της να της στείλει ο Θεός " κουβέντιαζαν οι μανάδες και οι γερόντισες του χωριού.Τα προξενιά πολλά αλλά εκείνη έλεγε και ξαναέλεγε " Θα δούμε, πρέπει να χτυπήσει η καρδιά πρώτα ".

΄Εναν Ιούνη, που το χωριό γέμιζε από κόσμο που ερχόταν για τις καλοκαιρινές διακοπές,είδε την φιγούρα ενός άντρα, ψηλού με ψαρρό μαλλί και ένα χαμόγελο που φώτιζε το ηλιοκαμένο πρόσωπο του.Της κίνησε το ενδιαφέρον και την προσοχή.Ρώτησε και έμαθε για αυτόν.Το όνομα του Κωνσταντής, μεγάλος και τρανός γιατρός της είπαν από την Αμερική.Είχε έρθει να μείνει μόνιμα στο χωριό και να δουλέψει στο κέντρο υγείας.
Δεν τόλμησε να του μιλήσει γιατί ήταν μικρότερος της και σιγά μην έδινε σημασία σε μια γυναίκα της ηλικίας της.
Στο γλέντι του χωριού τον Δεκαπενταύγουστο της ζήτησε να χορέψουν.Έτσι ξαφνικά σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος της.Όλα τα μάτια καρφώθηκαν πάνω τους την ώρα που χόρευαν.Τόσα νέα κορίτσια και ο Κωνσταντής διάλεξε εκείνη.
Παντρεύτηκαν και αγαπήθηκαν πολύ.Εκείνη τον αγάπησε πολύ.Όχι όπως τον Ανδριαννό.Καμιά αγάπη δεν είναι ίδια. Τον αγάπησε σαν να ήταν εκείνος.Του έμοιαζε στον τρόπο της αγάπης του.'Ηταν σαν να βρίσκεται εκείνος μαζί της.Όχι δεν έμοιαζαν στο πρόσωπο, ο Κωνσταντής της ήταν ξανθός με μαλλί όλο δακτυλίδια και με μάτια πιο γαλάζια και από της θάλασσας το μπλε.Και η αγάπη που της είχε κάλυψε τις πληγές της και έγιαναν.Ήταν ευτυχισμένη μετά από καιρό.
Γρήγορα ήρθαν τα παιδιά τους, σχεδόν κάθε χρόνο και από ένα.Ποιος θα το έλεγε πως η Σοφία θα παντρευόταν και θα έκανε 4 παιδιά.Το τελευταίο μάλιστα το απέκτησε χρόνια μετά.
Ναι ο Κωνσταντής είχε 3 πανέμορφες κόρες και εκεί που είχαν ξεπεταχτεί και ετοιμαζόντουσαν να δώσουν εξετάσεις,να και το χαρμόσυνο νέο.
Ο Ανδριαννός ήταν το στερνοπούλι, το καμάρι του και της Σοφίας.Αγαπούσε τόσο τη γυναίκα του ο Κωνσταντής που χατήρι δεν της χάλασε όταν του είπε πως θα του δώσει το όνομα αυτό.Τόσο την αγαπούσε που δεν της έλεγε όχι.Τέτοια αγάπη το χωριό είχε πολύ καιρό να ζήσει. 
Δεν του είχε πει ποτέ την ιστορία του Ανδριαννού , όπως άλλωστε δεν την είχε μοιραστεί με κανέναν πλην ελάχιστων φίλων της."Τον θάνατο μας τον ζούμε μια φορά και δεν μου είναι εύκολο να κουβεντιάζω για το θέμα αυτό" όπως χαρακτηριστικά έλεγε για την περίοδο εκείνη.Τώρα πια είναι καλά και η ζωή της γεμάτη ευτυχία.

'Την υπόσχεση μου την τήρησα Ανδριαννέ", του είπε ένα απόγευμα σε μια από τις καθιερωμένες συνομιλίες τους".
"Χαίρομαι πολύ και το ξέρεις.Είδες που έπρεπε να  πας παρακάτω ομορφιά μου" ;
"Πέθανα, ξαναγεννήθηκα από τα κομμάτια μου και προχώρησα".